De oprichting
FC Perkouw is in de kroeg geboren, maar dat zal niemand verbazen. Toen iemand opmerkte dat er niet zoveel voor de jeugd was in Berkenwoude, begon men te denken aan het oprichten van een voetbalclub.
Piet Toes, Ton de Redelijkheid, Geen Berkouwer, Jitse Boersma, Wichert Molenaar en Leo Cirk besloten eerst met een enquête de meningen in het dorp te peilen. Daaruit bleek dat men veel voelde voor het idee. Dat was dus geregeld. Op woensdagavond 23 augustus 1972 om 20 uur was het zover. De eigenaar van 't Voormalig Regthuis aan de Dorpsstraat had z'n deuren opengedaan voor iedereen die de oprichtingsvergadering van een plaatselijke voetbalclub wilde bijwonen.
De opkomst viel weliswaar een tikje tegen, maar de al zo lang sluimerende plannen werden die avond wel werkelijkheid. Zesendertig aanwezigen gaven zich op als lid. Dat was nipt, want de KNVB verlangde in die dagen minstens 35 officiële leden om een vereniging te accepteren.
Het veld
11 Februari 1979. Een gruwelijke dag in de geschiedenis van Berkenwoude. Er was een steen door de ruit van de voormalige lokale politicus W. Egge gevlogen. Het gerucht ging dat de aanslag was beraamd door een groep die zich PAF noemde en die de pleitbezorgers van een voetbalveld voor FC Perkouw waren. Het raadslid was immers tegen de aanleg van een sportterrein in de gemeente Berkenwoude. De verdachten ontkennen tot op de dag van vandaag in alle toonaarden....
Voordat het sportcomplex Over de Wetering in gebruik werd genomen, werden alle wedstrijden op vreemde bodem gespeeld. Het kostte namelijk zoveel moeite om aan mensen uit te leggen dat bij een voetbalclub een voetbalveld hoort, dat de initiatiefnemers van de club beseften dat het best nog wel even kon gaan duren voordat het stadion in Berkenwoude open kon. Daarom vroegen ze voorlopig belet in Lekkerkerk, waar de plaatselijke voetbalclub juist een oud veld aan de Wilhelminastraat had ingeruild voor een nieuwe accommodatie. Alles was daar oud, maar wel gezellig. Soms moest er zelfs een vrachtwagen zand komen om het veld bespeelbaar te maken. Na anderhalf jaar moest FC Perkouw weer weg, omdat de duivenvereniging geheel volgens de afspraken met de gemeente het schamele onderkomen opeiste. Zo kwam FC Perkouw bij vv Stolwijk terecht, waar het 1e z'n thuiswedstrijden mocht spelen. De overige ploegen speelden elke week uit.
Toen Dirk Both met 'Berkenwoude '82' in de raad werd gekozen, ging hij met wethouder Wichert Molenaar en burgemeester Bakker naar Den Haag om voor een voetbalveld te pleiten. Daar kreeg de burgemeester uiteindelijk de opdracht mee dat het college positief aan de aanleg van een sportveld moest werken. Op donderdag 8 november 1984 hing er bij de familie Butter aan de Kerkweg in Berkenwoude een vlag uit met daaraan een bal. FC Perkouw kreeg, 12 jaar na zijn oprichting, eindelijk groen licht voor de aanleg van een sportveld.
De bouw
Toen FC Perkouw z'n veld eindelijk had, dreef de vereniging z'n zin door. Een vereniging zonder voetbalveld kan niet, maar een voetbalveld zonder kantine en kleedkamers kan ook niet. Het benodigde kapitaal van ruim 3 ton, kwam voor een belangrijk deel uit renteloze leningen. De Nederlandse Sport Federatie leverde een bijdrage. Verder is het geld bij elkaar gebracht op een Perkouwse manier: met acties.
Dirk Both en Wichtert Molenaar vormden het actiecomité financiën. Voor ruim 3100 gulden zijn bouwsteentjes verkocht. De maquette, waarin iedereen een aandeel kon kopen, stond in de toenmalige etage van Piet Toes opgesteld.
Alles werd uit de kast gehaald om het geld voor die kantint bij elkaar te halen. Het zou een piepklein pandje worden, waarvoor Dirk Both op 10 september 1985 de eerste paal had geslagen.
Eerst had de gemeente slechts toestemming gegeven om 2% van de locatie te bebouwen, tijdens de bouw werd dat pas uitgebreid. Door hulp van een aantal bevriende bedrijven en veel vrijwillige handen kon precies een jaar later het pronkstuk worden geopend. Het was een hele klus geweest. Elke avond en elke zaterdag waren vrijwilligers bezig, onder andere Piet Verwaal: "Mankracht was meestal makkelijker te regelen dan materiaal. Er werd niet gemauwd, maar gewerkt. Maar de sfeer was ook heel leuk. Het is uiteindelijk een mooi spulletje geworden. Maar ik weet ook dat Arie Casteleijn zei toen de klus eenmaal af was: dit was eens, maar nooit weer."
